رستن ز حصار مرحمت کن یا ربّ

بسم الله

من و مامان و افطار

بسم الله

سلام . ماه مبارک با همه سختیهایی که داره یه قسمت خیلی شیرین داره که همانا وقت افطاریه
بیشتر وقتا وقت افطار منو مامان با هم هستیم، جای شما خالی خیلی خوش می گزره
مامی جونم راس ساعت هشت یه زنگ یه دوستش می زنه که من راه افتادم شما هم بیا!

                                                                              

اشک شدم ؛ جاری شدم بر کویر سوزان جانش

یاربّ

صدای جان سوزی آهسته آهسته بیدارم کرد
به فریادم برس 
به فریادم برس
صدایی محزن و دلخراش آهسته آهسته  صدایم می کرد و کمک می خواست
به آن سو و این سو نظری فکندم 
یاربّ کیست این  محزن و دلشکسته
بی قرار شدم 
از جای برخاستم 
سوی صدا ره گرفتم 
با صدای محزونش آهسته آهسته جان گرفتم 
از دور روزنه نوری بدیم 
صدا بلندتر می شد 
به فریادم برس
به فریادم برس
به سویش شتافتم 
رسیدم بر منزل دوست 
از نهان خانه درونش  بیرون شدم 
جویبار اشک شدم 
جاری شدم بر کویر سوزان جانش 
شاید که مرحمی 
شاید که لحظه ایی ، نفسی
پرسیدم ای دوست ز چه رو صدایم نمودی 
با سوز جانت چرا بی قرارم نمودی ؟
باز کن نهان خانه جانت 
دو سه کلامی از سینه اسرار بگو 
با سوختنت می سوزم ، همدم و همیار تو می شوم
هیچ نگفتی و فهمیدم  که سر اسرار گفتنی نیست 
آن چه در سینه نهفته است باز گفتنی نیست 
گر چه از جان تو برخاستم لکن 
ندانستم که چرا با سوختنت سوختم
آب شدم بر آتش جانت ، جاری شدم 
شاید اندکی مرحم جانت شدم 
آن گاه که بر آغوشت افتادم فریاد زدم 
بیرون کن آن که بی قرارت می کند 
شاید که رسوایت می کند 
بی سر و سامانت می کند 
شعله گرفتی این بار گداخته تر سوختی و سوختم با تو ...

دل اگر در تمنای وصال تو بود به وصالت یا رب، صد بار رسیده بود

یاربّ

نیک میدانم که مرا رانده ایی
همچو یک کهنه پاره رانده ایی
من نبودم بنده ایی سزاوار تو یارب
خوب شد که این بنده را رانده ایی 
بی پناه و سرگشته و خسته یارب، ای خدای کرم، ز چه رو رانده ایی
من اگر بنده نفس و گناهم 
تو همان ربُ  العالمینی
***
این همه شکوه و گله و شکایت
این همه اشک و سوز و نیاز
این همه ذکر و قنوت و یا ربّ
چاره ایی نبود آیا جز راندنم ؟
تو مرا از کرم خویش رانده ایی؟!
***
اگر ندا آید که:
بنده ام، رب تو معدن جود و سخاست 
کجا بنده اش را رانده است 
این همه دل تنگیت شاید از دوری اوست 
شاید رب تو دل تنگ توست
اندکی بیندیش، باز کن پنجره فهم را 
رب  تو بخیل و محتاج تو نیست 
عاشق اشکها و سوز و گدازت نیست
لکن او حکمتش اقتضی می کند
دانشش از تو ایجاب می کند 
آنچه خواهی در لوح هستی نیک نیست
ربّ تو  نیک را خواستار توست
شاید دو سه روز تنگ باشد و سختی
لکن سرانجامش نوش باشد و مستی

***
من نمی گویم که مرگ چاره ساز است 
ولی یارب نگو که درمان دل تنگم سازگاری است
چاره ایی کن ای چاره ساز همه 
یا دل را زنده کن، یا از برای همیشه مرده ساز
یا  وصالش رسان یا همیشه مرده ساز
***
خدایا آنجا که دل مخلوق توست 
آنجا که دل بی اذن تو، جایی نمی رود 
یا رب چرا بردی جایی که نمی شود؟ 
امتحان است یا که کفاره ؛ نمی دانم
اما طاقتم نیست این پریشانی 
تو بگو چگونه به زنجیر کشم 
دلی که در هوای اوست
بی اذن من میرود آنجا که هوای اوست 
راه را نشانم ده، که حیرانم ای خدا 
***
دل اگر در تمنای وصال تو بود 
به وصالت یا رب، صد بار رسیده بود 

من اگر اشک به فریادم نرسد می میرم

یاربّ
اندیشه کم کن که زندگی همین است که داری
تقلا کم کن که سبب چرخش آسیاب نیستی

تو برگی رها شده در آسمان نیستی ، نه قاصدکی که با نسیم همراه شود ، نه یک سنگ گداخته در صحرای سوزان
تو همان ذره ایی که در وادی الست، قالو بلی گفته ایی
پیمان وفا بسته ایی ،  
تو نه خدا که از خدا آمده ایی ، شاید که برای کاری آمده ایی...
ارچه نسیان چون سیل ربوده است عهد و پیمانت ، لکن هنوز بنده ایی ...
گفتم که چندی زندگی کن ، مدارا کن با قضا 
اشک کم ریز و بیش بندگی کن

زندگی نه آن است که  در وهم داری ، نه خیال تو و نه رویای توست 
زندگی همین است که داری...
زندگی همین گلهای مجازی است که از دوست می رسد 

زندگی همین فاصله هاست که هیچ کم نمی شود 
زندگی زمستان سردی است که  تنها با یاد تو گرم میشود 
زندگی  تلخ است تلخ، که فقط با یاد تو شیرین میشود 
زندگی همین رقص گلهای زیباست در آن سوی پنجره ایی که باز نمی شود

زندگی پرواز خیال است در قفس تنهایی خویش 
زندگی همان  5 روزی بود که گذشت ...
نازنینا  از چه رو سکوت می کنی ؟  زندگی همین شکستن سکوت است
گر چه نمی بینم و نمی شنوم لکن زندگی همین لبخند توست ...
گرچه فاصله کم نمی شود ولی زندگی همین  حضور است 
گرچه در دل طوفانیم اما؛ تو آرامش طوفان به ساحل رسیده را می بینی ...

خم نخواهم شد گر چه فلک در پیچ و تابم می کند 
چشمه غم نخواهم شد گر چه نبودت آبم می کند 
خنده هایم گرچه همه دروغ است، لکن جز به دروغ از من نخواهی دید 
استوار باش و غم مخور که زندگی دو سه روزی بیش نیست ... 

من اگر اشک به فریادم نرسد می میرم 
زیر سلطه سنگین سکوت، اگر از یاد تو یادی نکنم می میرم ...

همه از مهربانی توست

یاربّ
در عصر آدینه روزی بی آنکه امید چندانی به راه یافتن و راه دادن ، داشته باشم غلت زده و بی حال به راه افتادم ، سرگردان و غریب و با فکری آلوده و پریشان ، قدم در کویی نهادم که گویا قطعه ایی از بهشت است .
به درون رهم ندادن لذا در آستانه نشستم 
آهسته و آرام و باز هم بدون امید زمزمه هایم را با نامش و یادش بی سوز و بی حال در فضای عطر اگین محضرش روانه کردم 
گویا در همان آستانه  نظارگرم بود میدید و میشنید ... 
اذن دخول حرمش را بی حس و حال شروع کردم ، اما پایانش با آغازش یکی نبود ... 
هر چه بود و هر چه شد همه از دریای بی کرانه محبت  خودش بود 
آنچه دانستم و میفهمیدم گفتم و خواستم ، آنچه نفهمیدم و نخواستم  به آنان که قسم دادم  اجابت نمایید .
ما همیشه گدای کوی شماییم .
هدیه همیشگی ما به همه شهدا صلوات است .صلوات

بارون دوستت دارم ، ببار ...

یاربّ

سلام ... 

مجبور بودم جایی برم ، بارون گرفته بود ... 

توی خیابون مردم این طرف و اون طرف میدوییدن ، انگار صدام حمله کرده و مردم دنبال پناهگاه اند ... مردم از بارون فرار میکردند ... 

مگر نه اینکه بارون رحمت خداست ... پس چرا از رحمت خدا فرار می کردند ؟ 

بارون شدید شده بود و من زیر بارون قدم هامو آهسته تر کردم تابیشتر خیس بشم ... توی دلم به فرار مردم می خندیدم ... مدام تاکسی ها برام بوق میزدند تا سوارم کنند ، خیلی خیس شده بودم ، شاید دلشون برام می سوخت ... به وانتی که برام نگه داشت !!! اما من دلم بیشتر براشون می سوخت که نمی تونند زیر بارون رحمت خدا باشند ... 

مثل دیونه ها توی بارون راه می رفتم و با خودم زمزمه می کردم ، نه ! بلند با خودم می گفتم ، بارون رحمت خداست و من از رحمت خدا فرار نمی کنم ، ... 

خدایا چه احساس نرم و لطیفی زیر بارون داشتم ، ازت سپاسگذارم ... 

رسیدم ، معراج الشهدا ...  ، در زدم ، واردشدم ، در دوم ، در سوم ، داشتم کفشامو در میاوردم که یه دفعه خشکم زد ... وایسادم ، فقط نگاه ... ، از خانومی که دم در ایستاده بود پرسیدم اینا ماکت اند !!! گفت : نه 

آب ازسر و روم می چکید ، وارد شدم و سعی کردم مودب باشم ، در محضر شهدای گمنام ... 

بدون اینکه بدونم مهمان دو شهید گمنام بودم !!! 

نه ! اصلا تصادفی و اتفاقی نبود ، همه اش برنامه ریزی شده بود ... 

مجبور بودم زود بیام بیرون ، هنوز بارون می آمد ، و مقصد دوم من ... 

بر سر در مقصد دوم نوشته بود :

به نا امیدی از این در مرو ، امید اینجاست 

فزونتر از عدد قفلها ، کلید اینجاست ... 

... بلند صلوات بفرست ...